In het rustige en kindvriendelijke Stadshagen in Zwolle woont het gezin van Jolanda en Peter. Zij ‘runnen’ al sinds 2016 een gezinshuis. Samen met hun jongste dochter en vier gezinshuiskinderen wonen ze in een prachtig hoekhuis, de oudste twee kinderen zijn al uitgevlogen.
“Wij hebben allebei HBO-J gedaan”, vertelt Peter. Jolanda was voorheen werkzaam in de gehandicaptenzorg waar ze werkte met jongeren die diverse beperkingen hadden. Peter werkte in de jeugdzorg op de naschoolse dagbehandeling. In 2015 besloten de twee het roer om te gooien en een gezinshuis te starten. Dit was in 2016. “Wij waren op dat moment het zesde gezinshuis van de William Schrikker groep”. vertelt Peter trots.
“Als je een gezinshuis gaat starten, moet je beseffen dat het een leefwijze is die je aangaat met je hele gezin. Wij wilden zeker ook onze dochters hierin meenemen. Beide dochters hebben samen met ons het hele screening traject doorlopen, waarna ze het prima vonden om een gezinshuis te starten. Toen hebben wij besloten het echt te gaan doen”, vertelt Jolanda. “Het heeft veel impact op je eigen kinderen. Dat is iets wat je zo goed mogelijk in balans moet proberen te houden”, vult Peter aan.
We hebben er bewust voor gekozen om in een gewone woonwijk te wonen
Een gezinshuis speelt zich niet alleen bij het gezin thuis af maar ook in de wijk, de sportverenigingen en de scholen. “Veel collega-gezinshuizen wonen op een boerderij. Toen wij uit onze voegen groeiden hebben wij ook wel gekeken naar een boerderij. Maar we hebben er bewust voor gekozen om in een gewone woonwijk te wonen, waar kinderen leren rekening te houden met buren en met buurkinderen spelen. We willen het ‘gewone’ leven zo veel mogelijk benaderen, en de kinderen de vrijheid geven”, vertelt Jolanda. “De buurt moet zich niet aanpassen aan het gezinshuis, het gezinshuis moet zich aanpassen aan de buurt. We zijn dan ook altijd open en transparant geweest naar onze buren”, vult Peter aan.
Een dag binnen een gezinshuis ziet er erg gestructureerd uit. In de eetkamer bij de familie Veldboer hangt een groot planbord. Dit bord helpt het gezinshuis met de dagstructuur. Hier staat per kind vermeld wat er elke dag moet gebeuren. Denk dan bijvoorbeeld aan sporten, de tandarts of ouders bellen. Ze beginnen de ochtend met ontbijten en daarna gaan de kinderen naar school. Wanneer de kinderen op school zitten zijn Jolanda en Peter druk met verschillende taken zoals de administratie, rapporteren, vergaderen, mailtjes beantwoorden en het huishouden. Vooral de was is een dingetje. “Ik ben een wandelende wasmachine, we hebben wekelijks alleen al 40 handdoeken”, vertelt Jolanda lachend.
Alles in het belang van het kind
Peter en Jolanda vinden goed contact met ouders/familie erg belangrijk. Dit contact stimuleren zij dan ook. Peter en Jolanda letten erop dat er niet alleen contact is met de ouders, maar ook met de familie eromheen. Denk dan aan tantes, ooms, opa’s en oma’s, neefjes en nichtjes. Wanneer een kind contact wil en die behoefte is wederzijds, dan proberen zij dit te organiseren samen met de systeemtherapeut. “Wij willen alles doen in het belang van het kind en wij werken het liefst samen met ouders”, vertelt Peter. “Wij zullen nooit de vervangende ouders zijn”, vult Jolanda aan.
Het is lastig om je werk en privé gescheiden te houden, wanneer je collega ook je partner is en je huis ook je werkplek. Je moet je bewust zijn van het feit dat je rust moet pakken. Daarom plannen Jolanda en Peter genoeg vrije momenten in het jaar. Ze nemen bijvoorbeeld een keer in de zes weken een vrij weekend. Tijdens dit weekend gaan ze heerlijk naar hun chalet in Vierhouten. “Het chalet is echt een thuis. Daar ben ik even helemaal vrij, los van het werk”, zegt Jolanda met een lach op haar gezicht. “Als je niet genoeg rustmomenten pakt raak je oververmoeid”, vertelt Peter. “Wij kiezen er ook voor om bewust dingen met onze eigen kinderen te doen, het is belangrijk dat we hen niet uit het oog verliezen.”
Het werk in een gezinshuis kan ook zwaar zijn. Spontane uitjes zijn vaak niet mogelijk . “De vrijheid om even weg te kunnen, bijvoorbeeld bij een privé-gebeurtenis, is er niet altijd,” zegt Peter. Ook het contact met het netwerk van het kind kan lastig verlopen, wanneer er problemen zijn of als een kind uit huis geplaatst moet worden. “Dat gaat je niet in de koude kleren zitten,” aldus Peter.
Het mooiste vind ik de ontwikkeling die je ziet
Er zijn veel mooie momenten die het werk in het gezinshuis bijzonder maken. “Het mooiste vind ik de ontwikkeling die ik zie bij kinderen, hoe ze omgaan met hun angsten en voor zichzelf opkomen,” vertelt Peter. Jolanda herinnert zich Lisa*: “Lisa vertelde ons dat ze kon fietsen, dus wij kochten een roze transportfiets voor haar. Bij haar eerste ritje viel ze, maar nu kan ze fietsen als de beste. Dat zijn de kleine dingen die zo waardevol zijn.”
Wat hen motiveert, is het zien van vooruitgang bij de kinderen. “Het geeft voldoening als een kind zegt dat het hier beter is voor hen,” zegt Jolanda. “Een meisje zei eens: ‘Het is goed voor mij om hier te wonen’. Dat betekent dat ze zich veilig voelt, en dat is ons ultieme doel”, vult Peter aan.
*De naam is gefingeerd – ook op het planbord – (de echte naam is niet gebruikt), ter bescherming van de privacy van de kinderen.
