“Bij hun kon ik even gewoon kind zijn” De kracht van een pleeggezin  

 Teleurstelling en verdriet

“Mijn jeugd kende moeilijke momenten. De afwezigheid van mijn biologische vader liet een leegte achter, en de relatie met mijn moeder was complex.” In die periodes van teleurstelling en verdriet waren het altijd haar pleegouders die haar opvingen, zonder oordeel, met een vanzelfsprekende liefde. Ze zagen haar, gaven de erkenning waar Jennifer zo naar verlangde.

“Ik herinner me hoe Heleen me troostte toen het contact met mijn moeder moeizaam werd. Ze begreep mijn gevoelens en steunde mijn beslissingen, waardoor ik me niet alleen voelde in mijn verdriet. Tegelijkertijd leerde Tonny me wat het betekent om er onvoorwaardelijk voor iemand te zijn. Een les die diep in me geworteld zit.”

Elk kind dat in hun huis kwam wonen, werd door het pleeggezin met dezelfde openheid en warmte ontvangen. Ze creëren een veilige plek voor kinderen die (even) geen thuis hebben, een plek waar ze zich gezien en gehoord voelen. Hun warme gezin is een baken van hoop in de soms complexe wereld van de jeugdzorg.

Blijvende indruk

“Mijn hoop is dat er nog veel meer mensen zullen zijn die, net als Tonny en Heleen, hun hart openstellen en een thuis bieden aan kinderen die het nodig hebben. Hun toewijding heeft op mij een blijvende indruk gemaakt. Het is mede dankzij hen dat ik nu studeer om in de jeugdzorg te werken, om zelf ook een verschil te kunnen maken in het leven van jonge mensen.”

Tonny en Heleen zijn meer dan pleegouders voor Jennifer. “Ze hebben me een thuis gegeven, me gevormd tot wie ik ben, en me de kracht gegeven om mijn eigen weg te vinden. En ook nu, als volwassene, weet ik dat ik nog altijd bij ze terecht kan. Ze zijn mijn familie.”