Er zijn jongeren en gezinnen die nergens de ondersteuning vinden die ze nodig hebben. Continu horen ze woorden als: te complex voor de jeugdzorg, niet passend voor de GGZ, te instabiel voor een reguliere behandelplek. Precies in dat spanningsveld werkt het team van TriASScare. Daar waar de gebaande paden ophouden – daar begint het werk van onder andere psychiater Anne Therese en jeugdzorgwerker Carolien.
Wat begon als een samenwerking tussen twee verschillende organisaties – Trias Jeugdhulp en Accare – groeide uit tot één team, met één missie: jongeren écht helpen. En opgeven? Dat is voor Anne Therese, Carolien en de rest van het team nooit een optie geweest. Carolien: “Soms zit je aan tafel met een jongere en voel je gewoon: hier is zóveel meer aan de hand. Dan is het krachtig dat we als één team kunnen schakelen en zeggen: we gaan dit samen doen.”
In een systeem waar jongeren vaak alleen hun dossier zien reizen, voelt TriASScare voor jongeren fundamenteel anders.
In het begin, 2016, was het pionieren. Trias Jeugdhulp, geworteld in de jeugdhulp. Accare, specialist in de GGZ. Twee werelden, met hun eigen taal, ritme en gewoontes. “We hadden andere woorden voor dezelfde dingen, en hadden soms ook echt een andere visie,” zegt Anne Therese. Maar niemand haakte af. Ze bleven praten, luisteren, leren. Net zo lang tot het echt één team werd.
Inmiddels is de behandeling volledig verweven met het dagelijks leven op de groep. Jeugdzorgwerkers zijn geschoold in schematherapie, sluiten aan bij behandeloverleggen, en weten hoe ze therapie kunnen doorzetten op de groep. Anne Therese: “Wat we in therapie bespreken, komt terug op de groep. En wat daar gebeurt, nemen we mee naar de therapiekamer. Het zijn geen losse puzzelstukjes meer. Het is één geheel.”
Jongeren komen hier vaak met een lange geschiedenis van diagnoses, crisissen en gesloten plekken. Carolien: “Ze hebben vaak al tientallen gezichten gezien. De jongeren zijn meestal gewend dat mensen ook weer afhaken, dat ze om de paar weken nieuwe gezichten zien. Dat is niet oké. In een systeem waar jongeren vaak alleen hun dossier zien reizen, voelt TriASScare voor jongeren fundamenteel anders. Daarom werkt het.”
Anne Therese: “Bij TriASScare zijn deze jongeren welkom met alles wat er is, en zien ze één team, één aanpak. Hier ervaren ze professionals die blijven en niet opgeven, ook niet als het moeilijk wordt. Jongeren mogen hier even ademen. De behandeling is intensief, maar de sfeer is zacht. Er is ruimte voor grapjes, muziek, samen koken.”
Anne Therese geeft een voorbeeld hoe dat kan uitpakken: “Een jongen die bij ons kwam, had meerdere suïcidepogingen gedaan. In het begin was hij totaal afgesloten. Maar stap voor stap, in de veiligheid van de groep én in therapie, begon hij te praten. Hij kreeg woorden voor zijn trauma’s, herkende zijn patronen, leerde omgaan met zijn boosheid. Toen hij met ontslag ging, zei hij: ‘Jullie hebben mijn kompas opnieuw afgestemd.’”
Stap voor stap, in de veiligheid van de groep én in therapie, begon hij te praten.
Wat deze samenwerking ook bijzonder maakt, is de ruimte voor maatwerk en snelheid. Dat kan snel, omdat alles onder één dak zit: psychiater, gedragswetenschappers, systeemtherapeuten, groepsleiders, jeugdzorgwerkers. De lijntjes zijn kort. Carolien: “Als er iets is, kunnen we het diezelfde middag nog bijstellen. We staan naast elkaar, letterlijk en figuurlijk.” Anne Therese vult aan: “Ook de sociaal wijkteams vanuit de regio IJsselland en team Voordeur van Trias Jeugdhulp verdienen hierin een pluim, want ook met hen is het schakelen door de jaren heen versneld.”
En altijd: samen met ouders. Zonder hen kom je nergens. Carolien: “We zeggen het vaak: we werken met het hele systeem. Want hoe goed het ook gaat op de groep, als het thuis blijft schuren, is de kans groot dat de oude patronen zich herhalen.” Ze vervolgt: “Daarom investeren we vanaf dag één in het gezin. Niet alleen in gesprekken, maar ook in therapie, coaching, praktische ondersteuning. Ouders zijn geen toeschouwers. Dat vraagt van hun moed en vertrouwen. Als ouders in beweging komen, kan een jongere dat ook. En dan gaan deuren open die eerder gesloten leken.”
In de jeugdzorg van nu wordt de druk groter, de problematiek zwaarder, de routes ingewikkelder. Steeds meer jongeren kampen met comorbiditeit: trauma, autisme, hechtingsproblematiek, suïcidaliteit; vaak allemaal tegelijk. Precies dan is samenwerking tussen jeugdhulp en GGZ geen luxe, maar noodzaak.
Wat bij TriASScare gebeurt, laat zien dat het kan, als je bereid bent om de grenzen tussen domeinen los te laten en samen verantwoordelijkheid te nemen. Deze aanpak is intensief, soms zwaar, vaak onvoorspelbaar. Maar het werkt. Het is zaadjes planten, die je soms pas jaren later ontdekt.
Carolien: “Het zijn de kleine momenten die het verschil maken. Je weet niet altijd wat blijft hangen, maar soms krijg je jaren later een berichtje: ‘Jullie waren mijn keerpunt.’ Of een meisje dat na een paar maanden zegt: ‘Ik vertrouw je’. Een jongen die jaren later terugkomt voor een praatje. Je weet: we hebben iets kunnen betekenen. En dat raakt me nog steeds.”
